Gambit Królowej

W moim domu rodzinnym graliśmy tylko w warcaby, przez co czułem wielką stratę, że nie potrafię grać w szachy. Od kilku dni docierała do mnie informacja o amerykańskiej produkcji telewizyjnej, w której drugoplanową rolę gra Marcin Dorociński. No i mają mnie, dłużej zachęcać nie trzeba. Włączam Netflixa, siadam wygodnie i daje się ponieść. Acha. W 99 przypadkach na 100 czytam chociażby krótki opis co będę oglądał, ale tym razem przypada ten 1 na 100 kiedy tego nie robię.

I dzieje się coś niesamowitego. To mój pierwszy obraz o grze w szachy, a emocje sięgają niemalże zenitu. 9 letnia Harmon przejawia ogromny talent, zakrawający o geniusz. Rywalizuje ze smutnymi panami w garniturach, którzy nie traktują jej poważnie, ponieważ jest młodziutka i do tego jest kobietą. Takie były lata 60 w Ameryce i takie problemy na świecie mamy nawet dzisiaj. Rozgrywki szachowe są niczym z najlepszych fabularnych widowisk sportowych. Gra spojrzeń, grymasów i zbliżeń na twarze przywołują te z najlepszych spaghetti westernów. Rys historyczny i dbałość o szczegóły są dopięte na przedostatni guzik. Pojawiają się używki i dramat bohaterów zmagających się z upiorami z dzieciństwa.
Trochę ekscentryczna, tajemnicza, mało empatyczna lecz w jakiś sposób zmysłowa Harmon nie poddaje się, jest skupiona i pewna swoich możliwości. „Gambit Królowej” to kolejny obraz po filmie „Whiplash”, którego przesłanie brzmi: wielki talent i geniusz nie jest w stanie zniechęcić się, nawet gdyby ceną miała być utrata zdrowia psychicznego.

W rolę Beth Harmon wciela się 24 letnia Anya Taylor Joy, którą po raz pierwszy zobaczyłem w ambitnym horrorze Roberta Eggersa „Czarownica. Bajka ludowa z Nowej Anglii”, nie mogłem oderwać oczu od jej oczu. Teraz stałem się ich niewolnikiem.

Jeszcze przed napisaniem tego tekstu odezwałem się do przyjaciela z pytaniem – czy nauczy mnie grać w szachy? Zgodził się z entuzjazmem, czyli mam łatwiejszy start od serialowej Beth. Ciekawe czy jak spotkamy się następnym razem, będę jeszcze przy zdrowych zmysłach?